Τεμαχιο

Μετρα κι εσύ μαζι μου.
Δεν σας μαθανε να μετρατε μικρα;
Στο δεκα σταματάμε.
Τοσο αντεχει το δερμα.

Οσα αντέχει κανεις
τα καμουφλαρει ως ευτυχια.

Στριψε το μαχαιρι
ωσπου να βγει καθαρο.
Το μυστικο μιας στεγνης σφαγης;
να βαφτισεις το κοκκινο
διαφανες.
Μην παραδεχεσαι το αιμα.
Οτι κυλαει
ειναι ηδη εκτος μου
δεν ειναι δικο μου.


Απλως γίνομαι ελαφρύτερος.


Σου κρατησα ενα κομματι--
Ομορφο παραδοξο
θα μενει ζωντανο
οσο το μασας
χωρις να καταπίνεις.

Ποτε σταματας να πιστευεις;
Οταν σταματας να ανεχεσαι.

Στον καθρεφτη καποτε
εβλεπα το θεο
τωρα
μονο εμένα.

Βγαινει απο το γυαλι
βγαινει να με πιει
πριν προλαβω να του στερησω.

Όλοι--
όλοι σαρκα θελετε
μπασταρδα.

Καρδιά

Βγαλτην μου και κράτα τη
δεν πειραζει
ας χτυπάει και κατι αλλο στα χέρια σου εκτός απ'το ρολόι.

Μνημοσυνο

Εδω πανω
μιλανε για σενα
μονο αν βάλουν στην αρχη
τη λεξη εγώ.

Η φωνη μου εχει άλλαξει
τόσο πολυ
δεν ξερω πια
αν προτιμας να μη μιλαμε.

Το σωμα αντιδρα στη μνημη του
το τραυμα
δεν ξεχωριζει το χαδι
απ' το χτυπημα.

Ολοι ονειρευονται μια ανηφορα
μια ευκολη κορυφη
κι επειτα το τελος της.
Κανεις δεν παραδεχεται
πως μετα την κορυφη ξεκινα γκρεμος
κι ο αερας εκει κάτω
δεν κουβαλά ήχο
μονο το βάρος της πτώσης
και το γλιστρημα.

Το δυσκολο δεν φευγει
απλως εμαθε να σε διαβαζει
οταν λες 'ισως ειμαι καλα τωρα'
μαζευεται σε μια γωνια
παριστανει τον τοιχο
κι εσυ νομιζεις
πως το δωματιο αδειασε.

Άργησα να το καταλαβω
εχασα τα παππουτσια μου
κι εχω κανει πολυ δρομο
με ποδια ξυπόλητα
κι ενα όνομα στα χείλη.

Ο ηλιος καιει;
το χωμα στεγνωνει;
ο αέρας;
Δεν υπαρχει χρόνος
μονο η διαρκεια του.
Ειμαι το μονο πλάσμα
που εχει ακομα βάρος.
Είμαι το μόνο πλάσμα ικανό
να βουτήξει.
Κανείς πιο έτοιμος για το κενό.


Πριν το γκρεμο
ενα χέρι φυτεμένο στο χώμα
χωρις αποτυπωματα
λες και το φτιαξε καποια απουσια.

Κραταει ένα κουρελι
ένα παλιό μπουφάν
μυρίζει 2008
--δεν προλαβα να στο επιστρέψω
'για το κρύο' λεει
'παρτο'
'ειναι δερμα τωρα'.

Κοιταω κάτω.

Η πλάτη μου σφίγγεται
το ριγος θυμιζει πως υπάρχω ακόμα
η θερμοτητα μου διστάζει
σα σκεψη που δεν γινεται αφη
δεν κατεβαινει πιο βαθιά
περιμενει μια προσκληση αυτη η ζέστη.

Ίσως να κοιμήθηκα
επάνω στο μαρμαρο σου
συγγνωμη για την ενοχληση
ανησυχουσα
μηπως μ'εχεις ξεχασει.

Αναρωτιέμαι
αν η θερμοτητα μπορεί να ταξιδέψει προς τα κάτω τελικά
αν το κρυο σου
ανεβαίνει σε μένα σιγά-σιγά
και ετσι εμεις
συναντιομαστε καπου στη μεση.