Μορα

Όλα πια μοιάζουν τόσο μακρινά.
Η γυναίκα που με κοίταξε είπε
"δεν εχω ξαναδεί πιο άμορφο πράγμα"
"ειναι η βία του παρατατικού χρόνου", απαντησα.

Απλώνονται δύο χέρια πάνω μου,

μια αγκαλιά που τόσο χρειαζομουν.
Τα μάτια ανοίγουν κι ειναι παλι το κενό
και πισω του ενα κενό δωμάτιο.

Κι η αγκαλιά τελικά ητανε σφίξιμο στο στήθος
που νόμιζα πως το χα ξεχρεώσει.