Κορυφές και κουφάρια

Ηρθαν νέα
απ΄την απέναντι κορυφή,

πως στο βουνό μας

τα κοβουνε τα δέντρα.
Τα κάνουν στρογγύλια, κομμάτια μικρα
πριονιδια βουβά σακατεμένα.
Δεν φωνάζουν καθώς ματώνουν;
η το αίμα δεν κανει θόρυβο οταν κυλά;

Κουφάρια πάνω σε κουφάρια
στοιβαζουν

κι η κορυφή ψηλώνει
τρυπά το γαλάζιο.

Δεν αρκούν πια τα δυο μου ματια
για ερμηνεία χρώματος. 

Οι συγγενείς τους
φοράνε αλλιώτικα μάτια αυτοί
γουρλώνουμενα κι επιμονα όπως της κουκουβαγιας.
Βγάζουν τα δικά μου απο τις θήκες τους
χαρίζουν καινουργια, ξερά, πιο εφαρμοστα.

Mαθαινω να εστιάζω,
όχι στις ερωτήσεις μα στις ανάγκες
της ευλίγιστης ακινησιας μας
η επινοηση μιας μετα θανατον ταυτοτητας
επείγει.

Ένα χρωμα έχει απομείνει σαν συχνότητα

αυτό μιας γης
που το μονο που μπορει
ειναι να θυμαται.

Κουφάρια,
        κουφάρια,
                κουφάρια
                            παντού 

                κυκλώνουν,
        κυκλωνουν,
κυκλωνουν

Κουρνιαζω στο πλαι
με ρίζες διαλυμένες
κατρακυλώ. 
Πόροι ανοιχτοί
οσο αντεξουν
η τελευταία μου υγρασία
θα 'ναι προσάνναμα.

Στη χούφτα του, κάποιος απ'τους ανθρώπους
κρατάει μια φλόγα

την αφήνει στη κοιλια της κρυας γης
αργα
ολοι χειροκροτουν
την πυρά
πανεμορφος ο ομαδικος μας τάφος
τωρα τους μοιαζουμε
τωρα ολοι χειροκροτουν
το κέρδος
και τ' ακριβα μας κουφαρια.