Μαγκοτς

Σ' αυτό το σώμα ζούνε πολλοί
όλοι τους συγγενείς μου.
Απο τη σάρκα του τρώμε μαζί
μήπως μοιάσουμε στο θεό μας.

Εμαθα να σέρνομαι βιαστικά 
λαίμαργα όσο κανείς 
η αδράνεια σας μου έγινε
προσανατολισμός. 

Παλιά γλυκιά πληγή
υπακούει,
πάνω σε σάρκα ξοδεμενη
καινούρια σάρκα έρχεται
πεινασμένη
να πάρει τη θέση σας.

Εκεί που συσπάται ιστός
σμίγει υγειής και νεκρικός
θα με βρεις ν' ανακατεύω κομμάτια
να μην μπορείς να ξεχωρίσεις
το δικο σου απ' το ξενο.

Η νεα γενιά της οικογένειάς
θέλει να μαθει το σημείο εκείνο 

που ονομασατε 
κενο.
Συντομα εκκολάπτεται,
σύντομα θα χουμε γίνει
εσύ.
Ποροι διαλυονται, ξεχνιούνται
οξυγόνο σ' αδειο στομάχι,
χώνεψη που τρέχει,
το ξένο γίνεται
πραγματικότητα.


Έρχεται.

Στόμα αχόρταγο είναι,
ματια υποταγμένα σ' αυπνιες
κουσούρι απ' την γεννά
πρόταση αφημένη στη μέση
τηλεφωνο που χτυπα αδιάκοπα, χωρις να απαντησει
λόγια αφημένα δίπλα σε μάρμαρο
μαναδες που γιορταζουν γενεθλια πανω απο μνηματα

κι εκεινος δεν σεβεται
τιποτα
απλα έρχεται.

Είναι ο θάνατος που συνηθίσατε.

Αποσταση απο τη σηψη

Να το διαβασεις με μουσικη απο:

Life Changing - Krynoze 

Α: Τι το κοιτάς έτσι, δεν το βλέπεις που 'χει πεθάνει;

Β: Μπορεί να 'ναι ζωντανό κι απλά να μοιάζει με θάνατο η ζωή του.
    Εσύ νομίζεις ότι έχει πεθάνει, επειδή δεν κουνιέται;

Α: Όχι.
    Επειδή όλα τα αλλά συνεχίζουν να κινούνται.

Β: Πιάστηκε στους ιστούς της αράχνης;
Α: Όχι, αυτό έγινε μετά.

Β: Τότε, τι να συνέβη πρώτα;
Α: Πρώτα πέθανε, μα δεν θα του το 'πε κανείς.

Β: Είναι δυνατόν να πεθάνεις και να μην το καταλάβεις;
Α: Μόνο αν δεν προσεχείς πως ζεις.

Β: Γιατί το κράτησαν κρυφό όμως;
Α: Στον κόσμο δεν αρέσει να θυμάται το τέλος, για αυτό σπάνια μιλάει στους νεκρούς του.
     Η σιωπή είναι πιο εύκολη απ' την αλήθεια.

Β: Μα αν ξέρεις ότι έρχεται [το τέλος], το σκέφτεσαι συνεχεία, δεν χρειάζεται να το θυμηθείς.

Α: Εσύ το σκέφτεσαι συνεχεία;

Β: Εγώ τώρα το έμαθα και δεν θα το ξεχασω ποτέ μου.
     Δεν ξεχνιούνται τέτοια πράγματα.

Α:  Αυτό το λες επειδή δεν έχεις δει αρκετη σήψη.
     Πως νομίζεις ότι έγινε;
     Ήταν παγιδευμένο στα άπλυτα του νεροχύτη, φοβήθηκε κι άρχισε να λιώνει.
     Μάλλον πόνεσε πολύ.

Β: Επειδή εγκλωβίστηκε ή επειδή πέθανε;

Α: Δεν ειμαι σιγουρος.
     Και τα δυο πονάνε.

Β: Πιο πολύ ποιο [πονάει];
Α: Ίσως να μην είναι δυαδικό, ίσως η στιγμή ανάμεσα στον πόνο και τον θάνατο να 'ναι η χειρότερη.

Β: Δεν είναι ωραίο αυτο.
Α: Θα μπορούσε να 'ναι η αλήθεια.

Β: Να φύγουμε, πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ,
    δεν μου αρέσει που κάνουμε τόση πολύ παρέα σε κάτι πεθαμένο.
    Δεν μου αρέσει να σκεφτομαι πως μια μερα θα μοιαζω έτσι.
  

Α: Πάμε τότε. Μην το κοιτάς άλλο.
     Σε λίγο θα το χεις ξεχάσει.

Β: Το πρώτο ήταν;

Α: Όχι.

Β: Το τελευταίο;

Α: Όχι.

 

Παροδικο καρποφορο σωμα

Εχει να βρεξει καιρο
το σωμα μου καρποφορει πια
παροδικα
οταν το αναγκαζω και θυμαται
βγαζει ανθους λιγοστου χρονου
χλωμούς κι εξαντλημένους
μη λειτουργικους.

Αν αμελήσω
να σπείρω το αυριο,
καταλήγω μονος
και το μόνο πεθαινει παντα πρώτο.

Καθε φορα σκαβω βαθύτερα
να θαφτω ξανα
σε θεση ελπιδοφορα
λιγο βαθυτερα
απ'το προηγουμενο κορμί μου.

Λογια, λογια
ολα ειναι λογια απο στοματα ξεραμενα
ρωγμες πάνω σε πέτρα
το νερο κρυβεται στα εγκατα
βουτήξτε να το προλάβετε
αυτην η εποχη απαιτει τη βιασυνη και τη μανία
του κανιβαλισμου.

Αν μπορεις να τρέξεις φυγε.
Εγω τα κανονισα
την επομενη καρποφορια
να χω δυναμεις, να μην πεθανω ξανα
να προλάβω.

Αυτο το καλοκαιρι το φτιαξανε
να μην τελειωνει
οι μηνες εγιναν ζωές,
μας πηρε ζωες να καταλαβουμε
και λενε πως θα αργησει
να θυμισει παλι, το σπιτι μας
εδω.

Πλασματα αειθαλή μαραίνονται
απο μεσα προς τα εξω
τα νιωθω που πεφτουν
κι ακουμπανε πανω μου

Οπουδηποτε αλλου θα χει λιγη ζωή και για μας
θα υπαρχει ενα μερος
με περισσοτερο νοημα
απλα οχι
εδω.