Παροδικο καρποφορο σωμα

Εχει να βρεξει καιρο
το σωμα μου καρποφορει πια
παροδικα
οταν το αναγκαζω και θυμαται
βγαζει ανθους λιγοστου χρονου
χλωμούς κι εξαντλημένους
μη λειτουργικους.

Αν αμελήσω
να σπείρω το αυριο,
καταλήγω μονος
και το μόνο πεθαινει παντα πρώτο.

Καθε φορα σκαβω βαθύτερα
να θαφτω ξανα
σε θεση ελπιδοφορα
λιγο βαθυτερα
απ'το προηγουμενο κορμί μου.

Λογια, λογια
ολα ειναι λογια απο στοματα ξεραμενα
ρωγμες πάνω σε πέτρα
το νερο κρυβεται στα εγκατα
βουτήξτε να το προλάβετε
αυτην η εποχη απαιτει τη βιασυνη και τη μανία
του κανιβαλισμου.

Αν μπορεις να τρέξεις φυγε.
Εγω τα κανονισα
την επομενη καρποφορια
να χω δυναμεις, να μην πεθανω ξανα
να προλάβω.

Αυτο το καλοκαιρι το φτιαξανε
να μην τελειωνει
οι μηνες εγιναν ζωές,
μας πηρε ζωες να καταλαβουμε
και λενε πως θα αργησει
να θυμισει παλι, το σπιτι μας
εδω.

Πλασματα αειθαλή μαραίνονται
απο μεσα προς τα εξω
τα νιωθω που πεφτουν
κι ακουμπανε πανω μου

Οπουδηποτε αλλου θα χει λιγη ζωή και για μας
θα υπαρχει ενα μερος
με περισσοτερο νοημα
απλα οχι
εδω.