Έντ(ρ)ομο

Αυτό το γυαλινο ποτήρι
έκανε την αρχή
έπεσε απ' τον ουρανό
μ' αντί για ευχή 
σκόρπισε στέρηση.
Συντρίμια στο πιάτο μου
ο κρατήρας της επαφής τους
έγινε τ' οριο μου
ένας κύκλο υπομονής
αδιάβατος.

Υπάκουσα κι έγινα
κέντρο
αντί να γίνω
μέρος της διαμέτρου
έμαθα πως όταν γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου
ζαλίζεσαι
ζαλιζεσαι να περιμένεις
ένα σημείο
να γεννήσει
μια ευθεία.

να γεννήσω
την αλλαγή
Μου.

Ποδιά στεγνά,
γλωσσά στεγνή,
ματιά στεγνά.

Περιεργάζομαι τα νέα σύνορα
του κυλινδρικού θόλου
δεν κολλάω
γλιστράω στα τοιχώματα
σπασμωδικά διαπιστώνω
πως οι άξονες κίνησης
κατέρρευσαν
μαζί με τα φτερά μου.

Ο αέρας αραιός, μου αφήνει χώρο
μα δεν ξέρω να υπαρξω χωρίς αυτόν
το πανω και το κάτω σαγόνι σφίγγουν
ποτήρι και πιάτο
με καταπίνουν.
Aπό τη χώνεψη της σήψης
αναθυμιάσεις μιας ανύπαρκτης ιδεατής ζωής
ζυμώνονται
φτιάχνουν ένα αλκοόλ προσωπικό
κεφάλι βαρύ, νευραλγικό.

Ας με σκοτώσει κάποιος επιτελούς.

Μεθυσα αρκετα
αρκετά είπα
κουραστηκα με τους γενναίους
δεν φοβόμαστε τον πόνο ρε μαλακες
τη διάρκεια του, αυτήν τρέμουμε.

Ψάχνω μια φράση, μια συνοπτική νεκρολογία
ό,τι πονέσει λιγότερο 

"δωστου μια, να τελειώνουμε"

η παλάμη κατεβαίνει σίγουρη

δεν ξέρω
αν πρώτα έλιωσα 
η αν έσπασα

αυτός ο θάνατος πάντως
πολύ με βόλεψε
δεν τον προσπάθησα καθόλου.