Πισω απο τον καθρεφτη

Σήμερα ξύπνησα πάλι και πήγα πάλι στον καθρέφτη,
να φορέσω το πρόσωπο που τόσο σας αρέσει.
Πάντοτε βιαστικά το φοράω,
μην τυχόν και αφεθω
και φανταστώ ένα πρόσωπο δικό μου.
Σήμερα πάλι δεν ήμουν εγώ,
μα μια μέρα ορκίζομαι πως θα 'μαι.

#6

Βοή της πόλης,

υπάρχουμε άραγε

χωρίς εσένα;

Για αυτους που περιμενουν

Έχει πάει αργά.
Κι εμεις ακομη εδω.
Τι κανουμε;
Περιμενουμε.
Τι περιμένουμε;
Να έρθει η σειρά μας.

Να ερθει επιτέλους η σειρα μας!

Σε μια τεράστια ουρά που όλοι περιμένουν την σειρά τους.
Και ποτέ δεν είναι κανενός η σειρά.
Ολοι αρκουνται στο να περιμενουν.
Αν λοιπον περιμένουμε υπάκουα και στωικά να έρθει η σειρά μας,
κάποια μέρα ίσως,
πάρουμε ένα χτύπημα στην πλάτη.
Και τοτε θα ακουσουμε:
Δεν πειράζει,
δεν είναι για όλους η ζωή.
Δεν πειραζει,
δεν ήταν για όλους η ζωή.

Αλιμονο σ'αυτους που ακομη περιμενουν.

Για το παρελθον

Κάποτε οι ζωές μας ήταν πιο απλές.
Κοιτούσαμε ο ένας τον αλλον στα ματια, κι όλος ο κόσμος περίμενε για μας.
Τώρα στρέφουμε το βλέμμα άλλου, κοιτάμε να μην κοιταχτουμε.
Κι ο κόσμος τρέχει βιαστικος.

Καποτε οι ζωες μας ηταν πιο απλες.
Ησουν του χεριού μου και στα χέρια μου χωρούσανε τα πάντα.
Τώρα μου επεσες και σπάσαμε στα δύο.
Κι από τότε δεν με χωράει ο τόπος.

Κάποτε οι ζωές μας ήταν πιο απλές.
Λεγαμε λογια για να τα λεμε, κι οταν δεν τα καναμε πραξη δεν πειραζε και τοσο.
Τωρα δεν μας εμεινε να πουμε τίποτα, λες και τα καναμε ολα.
Κι αυτο τοσο με πειραζει.

Κάποτε οι ζωές μας ήταν πιο απλές.
Από μέσα μας αγωνιουσε να βγει η καύλα του να ζήσουμε το μέλλον.
Τώρα από μέσα μας αγωνιουμε να βγούμε εμείς οι ίδιοι.
Κι όσοι ζήσανε το μέλλον δεν καυλώνουν πια.

Καποτε οι ζωες μας ηταν πιο απλες.
Ολα μας εφταιγαν και τιποτα δεν μας αρκουσε.
Τωρα δεν ξερουμε τι μας φταιει.
Κι αρκουμαστε στο τιποτα.

Καποτε οι ζωες μας ηταν πιο απλες.
Οι καρδιες μας χτυπουσαν πριν απ'τους δεικτες των ρολογιων, κι εμεις ειμασταν σιγουροι πως χτυπουσαν.
Τώρα δειχνουν να χτυπουν ελαφρως μετα, μας  προσπερασε ο χρονος.
Κι έχω καιρό νιώσω σιγουριά.