Πότε μίκρυνε ο κόσμος γύρω μου
ποτέ θάφτηκαν οι μέρες που πίστευα πως πρόβλημα
είναι ένα δωμάτιο αδειανό που δεν ξεχειλίζει
όση ζωή κι αν του ξεράσω;
Ποιος ονειρεύτηκε εις βάρος μου ένα καθρέφτη
να κοιτά άλλους καθρέφτες;
Η επιδερμίδα του εγκλεισμού μου
γυάλινη επιφάνεια
με παρακολουθεί, αντανακλώντας μου όσα βλέπει.
Ποια μεγαλύτερη τιμωρία
από αυτήν της όψης του εαυτού
να στέκει αδρανής;
Αυτό το ποτήρι φταίει για όλα
έπεσε απ' τον ουρανό φέρνοντας στέρηση
έσκασε πάνω στο πιάτο που 'χω για σπίτι
κι ο κρατήρας της επαφής τους
οριοθέτησε έναν κύκλο υπομονής.
Έγινα το κέντρο του
εμαθα να γυρνώ γύρω απ' τον εαυτό μου
περιμένοντας τα πράγματα να αλλάξουν
από μόνα τους.
Ποδιά στεγνά,
γλωσσα στεγνή,
ματια στεγνά.
Περιεργάζομαι το κυλινδρικό θόλο
δεν κολλάω
γλιστράω στα τοιχώματα
σπασμωδικά διαπιστώνω
πως οι άξονες κίνησης
υποχωρούν.
Ο αέρας οξύς και ιδρωμένος
το ποτήρι και το πιάτο, με χωνεύουν.
Aπό τη ζύμωση της σήψης
αναδύονται αναθυμιάσεις μιας κάποτε ιδεατής ζωής
φτιάχνουν ένα αλκοόλ προσωπικό
κεφάλι βαρύ, νευραλγικό.
Ας με σκοτώσει κάποιος επιτελούς.
Το φως είναι ανοιχτό, το ακούω πως τσιρίζει
αυτοί μιλούν, τα λόγια χαραγμένα στο κορμί μου
υπάρχω σ' ένα φάσμα που ακτινοβολούν
συχνότητες αντίστροφες.
Ψάχνω τη φράση τους, που θα πονέσει λιγότερο
"δωστου μια, να τελειώνουμε"
η παλάμη κατεβαίνει σίγουρη
αυτός ο θάνατος πολύ με βόλεψε
δεν τον προσπάθησα καθόλου.
