Κελυφος ραγισμενο ΙΙ

Ισως και να μην ήταν πάντα έτσι.
Πρωτου οι πρώτες ρωγμές αρχίσουν να ροκανιζουν την σαρκα μου,
πρωτού ξεκινήσουν να χάρασσουν αυτόν τον ακορεστο θόρυβο μέσα μου, 
θυμάμαι πως αρνούμουν να πιστέψω πως πεθαίνω.

Κάποτε ίσως ήξερα να Το αγαπαω, ίσως  ήξερα να Με αγαπάω,
τοσο πολύ  που αντι να μιλαω για φοβο μιλουσα μονο για σιγουρια.
Σιγουριά πως Αυτό θα είναι για πάντα μέσα μου, καταδικασμένο να με κρατά ζωντανό,
να καίγεται στο βωμό της λαχταρας μου,  του να λάμψω απότομα κι απότομα να σβήσω.
Σιγουριά πως τα πραγματα δεν μπορούν να αλλάξουν, εφόσον ποτέ τους δεν ήταν ίδια.

Ένα πράγμα μοναχα ειναι σίγουρο πια.
Οι ρωγμες πάνω μου βαθαίνουν.
Όχι απο μόνες τους, αυτό είναι αδύνατον.
Απο την μία πλευρά είμαι εγώ, κι απο την άλλη,
ό λ ο ι   ο ι   ά λ λ ο ι.
Φίλοι και παρέες, έρωτες και ξεπετες,
αδέρφια και συγγενεις, γνωστοί, περαστικοι,
ανθρωποι με χέρια μακρυά που απλώνονται να αρπάξουν
λιγο απο Αυτό που με κοπο το έκανα δικό μου.

Οταν λοιπον θα μ'ακουσεις να μιλάω για το Χρόνο,
δεν μιλάω για τα ρολόγια που εφήυραμε για να μετρούν αντίστροφα.
Μιλάω για τους Άλλους, αυτούς που τα κάνουν να γυρνούν.
Ολοι μαζι, τραβάμε τις ρωγμές μου δυνατά,
μέχρι να σπάσουμε εντελώς τον εαυτο μου. 

Κέλυφος ραγισμένο Ι

Ι

Βουητά αντιλαλούν μέσα σ'όλόκληρο το κούφιο κορμί μου,
απο τα πέλματα μεχρι την κορυφη και πάλι πίσω.
Τρυπώνουν απο παντού χωρίς την αδεια μου,
πεινασμένα να πάρουνε την θέση μου.

Βουητά αρχίζουν και συνωστίζονται.
Συγχρονιζονται ψάχνοντας να πονέσουν εκεινο το τρωτό σημείο,
που 'χω κρύψει το πιο αληθινο μου κομματι.
Το Είναι στεκει μόνο, παγιδευμενο.
Εγώ το βρήκα, εγώ Το παγίδευσα, εγώ επινόησα την μοναξια Του
και μέσα μου αποφασισα πως δεν χωρούσε τίποτε άλλο.

Δεν ξέρει πολλά για μένα, δεν του επιτρεπω να ξέρει,
το ονομα μου μοναχα του χω μαθει να συλλαβιζει.
Δεν ξερει να αντιδράσει ούτε στα βουητα ούτε στο ακουσμα τους. 
Δεν ξερει πως να ξαναφτιάξει την σιωπη της γεννας του, που το κρατούσε ασφαλες, 
κι ας εχουν πια αρχίσει να στριμώχνονται όλα ασφυκτικα πλάι του.
Αυτό, ξέρει μονο να ψελιζει:
"Φυ-λα-κη".

Κάθε φορά που προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαινει, αποτυγχάνω.                                 
Δεν ειναι  ότι έχασα ξαφνικά τον έλεγχο,      
η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν τον είχα.
Η απουσία του ελέγχου έλεγα,
πως είναι η καλύτερη μορφή του,
το φώναζα, με μια πίστη σχεδον θρησκευτική, αδιάβλητη.
Η φωνή μου που κάποτε Το ξεγέλασε,           
η φωνή που κάποτε με βοηθησε να Το παγιδευσω,
κουβαλώντας την αλαζονεία της αλήθειας μου
βγαινει τώρα ένα ψέμα.

Βουητά πολλά μαζί, κοντοζυγωνουν.
Πάλλονται και ταξιδεύουν στον αέρα, ταξιδεύουν προς τα μένα.
Αυτοκλητα, απροσκλητα.
Συγχωνευονται σε μια αμορφη φασαρια, μια κραυγή που μας πατάει κι εμένα κι Αυτό,
μας λιωνει σαν τροφή, για να σιτιστει και να μεγαλώσει.
Καταπίνοντας μας ολοκληρους, σταδιακά μας λιγοστεύει.
Κι οτι περισσεψει στο τελος
δεν θα ναι αρκετο για να με θυμιζει.
Ότι περισσεψει στο τέλος
δεν θα μαι εγω.

Δεν μπορώ να Το βοηθήσω.
Δεν μπορω να με βοηθησω.
Καλά να πάθω.
Βουητα αντιλαλουν, γίνονται κραυγές,
κραυγές εισβάλουνε αχόρταγες, με λιωνουν,
με κανουνε τροφη εύπεπτη για αυτές και για νεα βουητα.
Ονειρεύονται να μεγαλώσουν όλα τους μέσα μου, μέχρι να μην χωράνε καθόλου 
σε μια ύπαρξη όπου η συνέχιση κι η επαναληψη της
είναι χειρότερη από το τέλος της.

Βουητα, κραυγές και στην μέση εγώ,
εγω που αφου δεν με γέμισα με ζωή, 

η ζωή με γεμίζει με θόρυβο.