Λευκός υγρός θόρυβος απ' τα ηχεία
γλείφει το σαλόνι σχολαστικά
με γλώσσα στατική.
Ότι καλό υπάρχει
βρίσκεται εκτός μας.
Η κεραία κρέμεται σαν άκρο σπασμένο
και το παιδί δεν πρόλαβε να νιώσει
τον πόνο μετά το κρακ.
Χάλασε το σήμα της γαμώτο
ποιος βγαίνει στην ταράτσα
ένα τόσο επικίνδυνο καλοκαίρι;
Καταπίνοντας ηλεκτρισμό
φτιάχνοντας ψηφιακές θρησκείες
ξένοι δάσκαλοι, επέμειναν να μάθω να προσκυνώ
έτσι μετρώ θεούς,
θέλω κάπου να πιστεύω
όχι συγκεκριμένα
απλώς πιστεύω σ' όλους μαζί
που ξέρεις
ίσως κάποιος τελικά με δικαιώσει.
Η ράχη της πόλης
κόκκαλο από τσιμέντο φθηνό
αντέχει ακόμα
δίχως καύσιμα, ούτε κίνηση.
Εγώ δεν φαίνομαι όταν με παρατηρούν
είμαι σπλάχνα που παράγουν
χωρίς να βλέπουν τ' αποτέλεσμα,
το σώμα μας
κουνιέται μόνο για να υποκλιθεί σε ότι το σκοτώνει.
Ίσως αυτό να ομορφαίνει την μόλυνση,
τον ορίζοντα πίσω
και πιο πίσω ακόμα
αυτα που αγνοώ.
Γιατί ομορφιά είναι να 'σαι εδώ
και να μην μπορείς να 'σαι εκεί.
Μια νοτα σφαδαζει
γδερνει τον λαρυγγα του
κλιμακωνει εναν επιτοπιο χορο
οσο αυτο παλινδρομεί, πεσμενο πανω στη πλατη του.
Αν είχα τοσο ωραία φωνή
να ντυσω τη θλιψη μου
σιγουρα καποιo παντοδυναμο ον
θα θεωρουσε χρεος του, να με συναντησει.
Οι δυο ραχες δονουνται
μια αυτουνου
μια οσα δεν ειναι αυτό.
Το χωρο αναμεσα τους τον ονομαζουν
μαρτυριο.
"Η μπάλα μου,
η μπάλα μου ξεφούσκωσε
το χέρι μου!
το χερι μου δεν είναι κοντά μου
δεν μ' ακουμπάει."
Λυπάμαι στ' αληθεια,
μα τα αυτια των ανθρωπων συχνα νομιζουν
τα παρακαλια μας για προσευχες
τη φασαρια σας για πολιτισμο
τις υποσχεσεις τους για θαυματα.
Οι ορισμοί πάντα πηγαζουν απ' τις λεπτομερειες της φαντασιας
ποτέ απ' την απλοτητα της φυσης μας.
Καημενο μου
δεν τη μιλαω αυτη τη γλωσσα
αν διψας ή πεινάς για χρόνο
να σου χαρισω λίγη ησυχια, να παρεις δυναμεις
μα δε ξερω να εξηγησω
που παει ο χαμενος χρονος
μιας αναπαντητης προσευχης.
Συρε σπίτι σου
κάνε ότι κάνουμε εμεις οι υπολοιποι, με τ' άγιο φως της οθόνης
ώσπου οι σκέψεις σου
να μετρανε μονο πιθανότητες
ώσπου ο πόνος
να μην είναι πόνος σου.
