Η καρδιά της χρυσαλιδας

Αν είναι να κάνεις κάτι, τότε κάν' το για πάντα.
Όσα δεν έχουν διάρκεια, δεν συνέβησαν ποτέ.
Στριφογυρνάνε μονάχα γύρω από τον εαυτό τους,
χάνονται σπασμωδικά στο κοσμικό κενό,
υποκύπτοντας στους νομούς της εντροπίας.

Ανάμεσα μας, μια νεογέννητη χρυσαλιδα, σπαρταρά.
Χωρίς όνομα και πρόσωπο,
χωρίς αλήθεια και ταυτότητα,
μονάχα δυνητική ενέργεια.
Οτιδήποτε είναι καλύτερο από το τώρα, τελικά.
Τελικά μπορείς να πεθάνεις και πρώτου σαπίσεις,
τελικά λέω, ο θάνατος ήταν πάντα
η παρακολούθηση της ζωής σε τρίτο πρόσωπο.

Στο κέντρο της, βρίσκεται μια μάζα
που αντί να δίνει ρυθμό σε ένα πένθος που έπεται, δίνει λύσεις.
Η τεράστια καρδιά της υπόσχεται, πως αφού διαλυθούμε,
θα μας ταξιδέψει αλλού.

Όλα τα ωραια
βρίσκονται παντα
καπου αλλού.

Όσοι πεθαίνουμε, δεν χανόμαστε,
καταρρέουμε απλώς σαν αστέρια νάνοι.
Δεν βρισκόμαστε κατευθείαν στο κοσμικό κενό.
Υπάρχει μια στιγμή,
που κρατά μερικά εκατομυρια χρόνια
οπού το φως μας διαστελεται παντού.

Φαινόμαστε
ενω δεν υπάρχουμε
κι αυτο με ζεσταινει
περισσοτερο απο την σκεψη
οποιασδηποτε δωσμενης αθανασιας.

Τα πόδια της κάμπιας

 
Παιδί ακόμα, θυμάμαι πως ο φόβος που ξεχώριζε περισσότερο απ'τους άλλους,
ήτανε πως στον θάνατο, το σωμά μας πονάει.
Τώρα πια ο φόβος μου εξελίχθηκε,
τώρα πια φοβάμαι πως πιο πολύ απο το σώμα,
πονάει και κάτι άλλο                                       
που ούτε το βλέπω ούτε μπορώ να το αγγίξω.

Αγκαλιασμένοι μες το κουκούλι μας,
αναμεσα σε χώμα κι ουρανό, φύλλα και αστρα
παραδιδομαστε ανήμπορα στις ασταμάτητες πλανητικές περιστροφές.
Τα κοντά μας πόδια,
δεν φτιάχτηκαν με την προοπτική της διαφυγης.

Τότε αποφάσισες, χωρίς να μου πεις λέξη,
πως δεν μπορεις να αγαπήσεις αληθινά       
μια ζωή που τελειώνει.
Πιο εύκολη, είναι η λάμψη των αστεριών 
ακόμη κι αν είναι στα αλήθεια,                     
ενας απειρος θάνατος,                                   
που αργησε μερικά εκατομμυρια χρονια.

Δεν στο 'πανε ακόμη
πως οσα λάμπουν δεν υπαρχουν πια                 
κι όταν κοιτάς ψηλά βλεπεις παγίδες;
Ο ουρανός που αγκάλιαζε το όνειρο μας,
τώρα κρύβει μόνο πτώματα.
Εσυ, μ' ένα άγγιγμα αλήθειας πάγωσες,
ασχημυνες αποτομα.
Και το ονειρο για απόδραση                 
ασχημυνε κι αυτο.

Τα φτερά της πεταλούδας

Καλά δεν ήτανε τόσο καιρό που πέθαινα και το χα ξεχάσει;

Έπρεπε να έρθεις και να μου το θυμήσεις;

Επρεπε τα μάτια σου να πέσουν πάνω στα μάτια μου

και τα μάτια μου πάνω στην ανάγκη σου να πεθάνουμε μαζί;

Πες μου εκεινο το σημαντικό,
που εκρυψες μεσα σου όταν είμασταν μικρά,

πες το τωρα που οι παιδικες μας φωνές γίνανε ενηλικες

τώρα που βγαίνουν σε νότες χαρούμενες

μονάχα όταν κοινωνούμε οτιδήποτε αλλο εκτός από ανθρώπους.

Είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας

που ενώ κοιτάζουμε το ίδιο πράγμα

εγώ βλέπω πάντα το κουφάρι της κάμπιας

ενω εσυ τα φτερα της πεταλούδας.

Ισως αυτο να 'ναι ο θάνατος για σένα.

Ενα πολυχρωμο τίναγμα που θα κάνεις.
Ένα εύκολο χορευτικό
με τα ακρα της πλάτης σου
για να συνεχίσεις.

Αδιαφορώντας για τ' οτι πρώτα κάποιος πρέπει να σαπίσει.