Κέλυφος ραγισμένο Ι

Ι

Βουητά αντιλαλούν μέσα σ'όλόκληρο το κούφιο κορμί μου,
απο τα πέλματα μεχρι την κορυφη και πάλι πίσω.
Τρυπώνουν απο παντού χωρίς την αδεια μου,
πεινασμένα να πάρουνε την θέση μου.

Βουητά αρχίζουν και συνωστίζονται.
Συγχρονιζονται ψάχνοντας να πονέσουν εκεινο το τρωτό σημείο,
που 'χω κρύψει το πιο αληθινο μου κομματι.
Το Είναι στεκει μόνο, παγιδευμενο.
Εγώ το βρήκα, εγώ Το παγίδευσα, εγώ επινόησα την μοναξια Του
και μέσα μου αποφασισα πως δεν χωρούσε τίποτε άλλο.

Δεν ξέρει πολλά για μένα, δεν του επιτρεπω να ξέρει,
το ονομα μου μοναχα του χω μαθει να συλλαβιζει.
Δεν ξερει να αντιδράσει ούτε στα βουητα ούτε στο ακουσμα τους. 
Δεν ξερει πως να ξαναφτιάξει την σιωπη της γεννας του, που το κρατούσε ασφαλες, 
κι ας εχουν πια αρχίσει να στριμώχνονται όλα ασφυκτικα πλάι του.
Αυτό, ξέρει μονο να ψελιζει:
"Φυ-λα-κη".

Κάθε φορά που προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαινει, αποτυγχάνω.                                 
Δεν ειναι  ότι έχασα ξαφνικά τον έλεγχο,      
η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν τον είχα.
Η απουσία του ελέγχου έλεγα,
πως είναι η καλύτερη μορφή του,
το φώναζα, με μια πίστη σχεδον θρησκευτική, αδιάβλητη.
Η φωνή μου που κάποτε Το ξεγέλασε,           
η φωνή που κάποτε με βοηθησε να Το παγιδευσω,
κουβαλώντας την αλαζονεία της αλήθειας μου
βγαινει τώρα ένα ψέμα.

Βουητά πολλά μαζί, κοντοζυγωνουν.
Πάλλονται και ταξιδεύουν στον αέρα, ταξιδεύουν προς τα μένα.
Αυτοκλητα, απροσκλητα.
Συγχωνευονται σε μια αμορφη φασαρια, μια κραυγή που μας πατάει κι εμένα κι Αυτό,
μας λιωνει σαν τροφή, για να σιτιστει και να μεγαλώσει.
Καταπίνοντας μας ολοκληρους, σταδιακά μας λιγοστεύει.
Κι οτι περισσεψει στο τελος
δεν θα ναι αρκετο για να με θυμιζει.
Ότι περισσεψει στο τέλος
δεν θα μαι εγω.

Δεν μπορώ να Το βοηθήσω.
Δεν μπορω να με βοηθησω.
Καλά να πάθω.
Βουητα αντιλαλουν, γίνονται κραυγές,
κραυγές εισβάλουνε αχόρταγες, με λιωνουν,
με κανουνε τροφη εύπεπτη για αυτές και για νεα βουητα.
Ονειρεύονται να μεγαλώσουν όλα τους μέσα μου, μέχρι να μην χωράνε καθόλου 
σε μια ύπαρξη όπου η συνέχιση κι η επαναληψη της
είναι χειρότερη από το τέλος της.

Βουητα, κραυγές και στην μέση εγώ,
εγω που αφου δεν με γέμισα με ζωή, 

η ζωή με γεμίζει με θόρυβο.