Κελυφος ραγισμενο ΙΙ

Ισως και να μην ήταν πάντα έτσι.
Πρωτου οι πρώτες ρωγμές αρχίσουν να ροκανιζουν την σαρκα μου,
πρωτού ξεκινήσουν να χάρασσουν αυτόν τον ακορεστο θόρυβο μέσα μου, 
θυμάμαι πως αρνούμουν να πιστέψω πως πεθαίνω.

Κάποτε ίσως ήξερα να Το αγαπαω, ίσως  ήξερα να Με αγαπάω,
τοσο πολύ  που αντι να μιλαω για φοβο μιλουσα μονο για σιγουρια.
Σιγουριά πως Αυτό θα είναι για πάντα μέσα μου, καταδικασμένο να με κρατά ζωντανό,
να καίγεται στο βωμό της λαχταρας μου,  του να λάμψω απότομα κι απότομα να σβήσω.
Σιγουριά πως τα πραγματα δεν μπορούν να αλλάξουν, εφόσον ποτέ τους δεν ήταν ίδια.

Ένα πράγμα μοναχα ειναι σίγουρο πια.
Οι ρωγμες πάνω μου βαθαίνουν.
Όχι απο μόνες τους, αυτό είναι αδύνατον.
Απο την μία πλευρά είμαι εγώ, κι απο την άλλη,
ό λ ο ι   ο ι   ά λ λ ο ι.
Φίλοι και παρέες, έρωτες και ξεπετες,
αδέρφια και συγγενεις, γνωστοί, περαστικοι,
ανθρωποι με χέρια μακρυά που απλώνονται να αρπάξουν
λιγο απο Αυτό που με κοπο το έκανα δικό μου.

Οταν λοιπον θα μ'ακουσεις να μιλάω για το Χρόνο,
δεν μιλάω για τα ρολόγια που εφήυραμε για να μετρούν αντίστροφα.
Μιλάω για τους Άλλους, αυτούς που τα κάνουν να γυρνούν.
Ολοι μαζι, τραβάμε τις ρωγμές μου δυνατά,
μέχρι να σπάσουμε εντελώς τον εαυτο μου.