Τα πόδια της κάμπιας

 
Παιδί ακόμα, θυμάμαι πως ο φόβος που ξεχώριζε περισσότερο απ'τους άλλους,
ήτανε πως στον θάνατο, το σωμά μας πονάει.
Τώρα πια ο φόβος μου εξελίχθηκε,
τώρα πια φοβάμαι πως πιο πολύ απο το σώμα,
πονάει και κάτι άλλο                                       
που ούτε το βλέπω ούτε μπορώ να το αγγίξω.

Αγκαλιασμένοι μες το κουκούλι μας,
αναμεσα σε χώμα κι ουρανό, φύλλα και αστρα
παραδιδομαστε ανήμπορα στις ασταμάτητες πλανητικές περιστροφές.
Τα κοντά μας πόδια,
δεν φτιάχτηκαν με την προοπτική της διαφυγης.

Τότε αποφάσισες, χωρίς να μου πεις λέξη,
πως δεν μπορεις να αγαπήσεις αληθινά       
μια ζωή που τελειώνει.
Πιο εύκολη, είναι η λάμψη των αστεριών 
ακόμη κι αν είναι στα αλήθεια,                     
ενας απειρος θάνατος,                                   
που αργησε μερικά εκατομμυρια χρονια.

Δεν στο 'πανε ακόμη
πως οσα λάμπουν δεν υπαρχουν πια                 
κι όταν κοιτάς ψηλά βλεπεις παγίδες;
Ο ουρανός που αγκάλιαζε το όνειρο μας,
τώρα κρύβει μόνο πτώματα.
Εσυ, μ' ένα άγγιγμα αλήθειας πάγωσες,
ασχημυνες αποτομα.
Και το ονειρο για απόδραση                 
ασχημυνε κι αυτο.