Η καρδιά της χρυσαλιδας

Αν είναι να κάνεις κάτι, τότε κάν' το για πάντα.
Όσα δεν έχουν διάρκεια, δεν συνέβησαν ποτέ.
Στριφογυρνάνε μονάχα γύρω από τον εαυτό τους,
χάνονται σπασμωδικά στο κοσμικό κενό,
υποκύπτοντας στους νομούς της εντροπίας.

Ανάμεσα μας, μια νεογέννητη χρυσαλιδα, σπαρταρά.
Χωρίς όνομα και πρόσωπο,
χωρίς αλήθεια και ταυτότητα,
μονάχα δυνητική ενέργεια.
Οτιδήποτε είναι καλύτερο από το τώρα, τελικά.
Τελικά μπορείς να πεθάνεις και πρώτου σαπίσεις,
τελικά λέω, ο θάνατος ήταν πάντα
η παρακολούθηση της ζωής σε τρίτο πρόσωπο.

Στο κέντρο της, βρίσκεται μια μάζα
που αντί να δίνει ρυθμό σε ένα πένθος που έπεται, δίνει λύσεις.
Η τεράστια καρδιά της υπόσχεται, πως αφού διαλυθούμε,
θα μας ταξιδέψει αλλού.

Όλα τα ωραια
βρίσκονται παντα
καπου αλλού.

Όσοι πεθαίνουμε, δεν χανόμαστε,
καταρρέουμε απλώς σαν αστέρια νάνοι.
Δεν βρισκόμαστε κατευθείαν στο κοσμικό κενό.
Υπάρχει μια στιγμή,
που κρατά μερικά εκατομυρια χρόνια
οπού το φως μας διαστελεται παντού.

Φαινόμαστε
ενω δεν υπάρχουμε
κι αυτο με ζεσταινει
περισσοτερο απο την σκεψη
οποιασδηποτε δωσμενης αθανασιας.