Το διάστημα αναμεσά μας

Έχω να σε δω σχεδόν δύο περιστροφές.
Ταξιδεύω με σταθερή ταχύτητα μακρυά σου, δεν ξέρω που πηγαίνω.
Στην πραγματικότητα βεβαία, δεν κινούμαι εγώ.
Όλα τα άλλα γύρω μου μετατοπίζονται, δημιουργώντας μια ψευδή εντύπωση συνέχειας.
Ο χρόνος ανέκαθεν είχε πρόσημο αρνητικό.
Όταν τον πίεζα να σταματήσει, επιτάχυνε ανεξέλεγκτα.
Όταν διαπραγματευόμουν την αντίστροφη ροή του, με παρέσυρε βίαια μπροστά.
Μέτα σου λένε πως είναι το ύψιστο δώρο.
Πως νοείται ως δώρο, κάτι τόσο δύσχρηστο;
Ποιο δώρο μας επιβάλλεται και κατοικεί περισσότερο στο μυαλό μας, παρά στον υλικό κόσμο;

``
"Στρίψε αριστερά εδώ στον χωματόδρομο και κατέβα σιγά, σιγά."
"Ναι ρε ξέρω, ξέρω."
"Μην δίνεις γκάζι, θα σε πάρει η κατηφόρα."
"Αν το πεις άλλη μια φορά, θα με χεις κουράσει"

Κάτω από έναν πιο χλιαρό ουρανό, σκέφτομαι πως η φύση εδώ μας υπακούει,
η ακόμα καλύτερα, πως ανακαλύψαμε άθελά μας ένα μέρος, οπού η επιρροή μας είναι λίγο ισχυρότερη από την δική της.
Μέσα στο φθίνον κατακαλόκαιρο, τα δέντρα ακούγονται να γδέρνουν τον Νοτιά που χει σηκωθεί,
και η μόνη υπενθύμιση του Αυγούστου, είναι το επίμονο κάλεσμα των τζιτζικιών.
Η πόλη όταν ξεκινούσαμε, φαινόταν μόνο απ' τον μεγάλο καθρέφτη του αυτοκίνητου,
είχε ένα πορτοκαλί περίβλημα γύρω της κι η μέρα έσβηνε ημιπένθιμα, όπως κάνει κάθε άδεια μέρα.

"Σήκω να πάμε κάπου!"
"Μπανάκι;"
"Ναι"
"Βραδινό;"
"Ναι, αλλά κάπου μακρυά"
"Πάλι μακρυά;"
"Όλα τα ωραία είναι πάντα κάπου μακρυά, αδερφέ."

Βγάζοντας τα πράγματα από το αμάξι, η αρχική δυσαρέσκεια του τσιμέντου αρχίζει να χάνεται, την θέση της παίρνει ένας σιωπηλός ενθουσιασμός που μετατρέπει την αγγαρεία σε μια ιδιότυπη τελετουργία.
Οι καρέκλες είναι στην θέση τους, μια ψάθα βρίσκεται στο κέντρο του νοητού κύκλου που σχηματίζουν, ξένες φωτιές έχουν αρχίσει να ξεπηδούν γύρω μας και τώρα το μόνο που μένει είναι να σπάσει η σιωπή.

"Αυτοί δεν ξέρουν ρε, δεν θα δουν τίποτα με τις φωτιές."
"Μπορεί να μην τους νοιάζει να δουν..."

Έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο, ο κόσμος το αποκαλεί σούρουπο, οπού τα σώματα μας δεν ανήκουν ούτε στην μέρα ούτε στην νύχτα.
Είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας, όταν νιώθεις ελεύθερος, κι η χειρότερη όταν είσαι εγκλωβισμένος.
Κρυφοκοιτάζεις, λαχταρώντας να κρυφτείς- κρύβεσαι, λαχταρώντας να σε δουν.

"Σε λίγο θα φανούν"
"Το ήξερες πως κάθε ένα είναι κι ένας ήλιος;"
"Ναι ρε μπομπο, έχω ίντερνετ."
"Καίγονται διαρκώς, η κάτι τέτοιο και το φως φτάνει ως εδώ."
"Γαμάει..."
"Λες να φτάσουν αυτά που λέμε, ως εκεί κάποτε;"
"Το φως ταξιδεύει στο κενό, όχι ο ήχος. Μην ρωτάς μαλακίες."
``

Αμέτρητα ουράνια σώματα, πελώρια, αέναα υπό πυρηνική σύντηξη κι όμως απόκοσμα βουβά,
σημάδεψαν το πολυτιμότερο λεπτό εκείνης της βραδιάς.
Με το λεπτό αυτό σαν γλωσσά κοινή μεταξύ μας, μπορώ και σου μιλώ.
Μπορώ ακόμα να σε φτάσω.
Από τότε μέχρι τώρα, οι ήλιοι έχουν λιγοστέψει. Σπανίζουν πια.
Το ίδιο και τα φεγγάρια. Είναι γνωστό πως κανείς δορυφόρος δεν έλαμψε ποτέ μόνος του.
Όχι δεν σβήσανε τελείως. Υπάρχει ακόμη αρκετή καύση, αρκετή ενεργεία για πολλά χρόνια.
Το πρόβλημα βρίσκεται σε άλλη διάσταση.
Ο χώρος ανάμεσα τους φταίει, που μεγαλώνει, διευρύνεται.
Δεν είναι καινούριο φαινόμενο αυτό, συνέβαινε και πριν πεθάνεις, απλά δεν το χαμέ συζητήσει ποτέ.

Γεννιόμαστε όλοι μας άραγε, με προκαθορισμένο ενεργειακό απόθεμα;
Είναι υπολογίσιμη και η δική μας ενέργειά, όπως αυτη των ήλιων ;
Μπορούμε να πιθανολογήσουμε με τον ίδιο τρόπο, το πότε "θα σβήσουμε";
Αν ναι, τότε δεν θα ηταν δικαιότερο να ξεκινουσαμε όλοι με την ίδια;
Αν ναι, τότε γιατί δεν ζήσαμε το ίδιο;
Ξέρω, δεν πρέπει να ρωτάω μαλακίες.

Δεν μπορώ να αποφασίσω.
Είναι πιο δύσκολο να απομακρυνόμαστε στον άξονα του χρόνου η του χώρου;
Κι αν ξεμακραίνουμε και στους δυο, τότε έχει το παραμικρό νοημα, να ξοδεύουμε την ενεργεία μας για κίνηση προς οποιαδηποτε κατευθυνση;
Ίσως η κόλαση να είναι αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα,
μια κόλαση κομμένη και ραμμένη για τους ζωντανούς.


Τα πάντα ξετυλίγονται.
Οι αποστάσεις μεγαλώνουν.
Η ενεργεία εξαντλείται.

Αυτό σημαίνει
πως κατευθυνόμαστε
προς μια κατάσταση
οπού το διάστημα ανάμεσα μας
θα γίνει άπειρο,
ο χρόνος θα περνά
κι όλοι θα είναι
μονοί.